Bollenboeren hebben het af en toe over 7 vette en 7 magere jaren. Laat ik voorop stellen dat ik totaal geen verstand heb van deze agrarische sector, maar er wel menig zaterdag in gewerkt heb. Ik weet wat een “bunder” is en wat “zure benne”, maar voor de rest is het voor mij een onbeschreven blad. Maar gelukkig zijn er mensen die er veel meer verstand van hebben dan ik en dat zie je wel aan het aantal bollenboeren in ons dorp. Deze mensen laten dan ook ieder jaar met trots hun kroost aan het plaatselijke volk zien door middel van de Drieban Flora.
Maar eigenlijk werkt het proces van bollenboer hetzelfde als trainer zijn van een voetbalclub.

7 jaar geleden degradeerde de rood- groene trots van het dorp vanuit de derde, naar de vierde en vervolgens naar de vijfde klasse. Het diepte punt voor iedere speler, trainer en iedereen die Valken een warm hart toedraagt. Voor een bollebboer of te wel “agrariër” geldt dat het zelfde. Als je een jaar lang met liefde, bloed, zweed en tranen aan je product gewerkt hebt en het is alleen maar zuur en je verkoopt geen bol, dan voelt dat als degradatie. En ben je gekrenkt tot in het diepste van je ziel. Je ziet het als falen. Nogmaals mensen, dit is mijn filosofie en niet het ei van columbus.

Voetbal dan, na de degradatie uit 4 B, wilde men zo gauw mogelijk terug naar de vertouwde grond. Maar wij, (verwende) jongens uit de klei, waren niet echt gewend aan het fysieke geweld en het harde werken en dat blijkt ook wel uit de eerste 3 jaren van ons verblijf in deze klasse. Maaaar ….. Tijden veranderen. Vorig jaar werd er een basis gelegd voor deze groep.

Een nieuwe tulpenb(r)oer(s) werd er aangetrokken en die moest er voor gaan zorgen dat Valken weer omhoog moest kijken, deze man was immers gewend aan een bepaalde werkwijze die bij menig bollenveld zijn vruchten afwierp. Succes verzekerd dus, maar doordat de zaadjes nog erg jong en niet gewend waren aan het fysieke geweld, was het vooral de kop boven water houden en vooruit kijken. Het was vooral het jaar van het zaaien.

Het daarop volgende jaar moest er geoogst worden. Het was begin augustus en boer Kees was hard bezig met sproeien en broeien en bewerken van de zaden, die langzamerhand in prachtig rood- groene tulpenbollen transformeerden. Tevens viel hem op, dat de wat oudere tulpen, onder zijn behandeling een wederopstanding doormaakte, wat voor hem een aanleiding was dat hij goed bezig was. Het is namelijk de kunst van het broeien en bewerken, dat de jonge- en oude tulpen van elkaar kunnen leren en elkaar naar een betere groei kunnen helpen. Voordat hij met zijn tulpenveld naar de grote veiling ten strijde trok, werden de jonge, ruwe diamantjes bijgeschaafd en vertelde hij de oudere, dat zij de jongeren moesten steunen en helpen in de strijdt tegen weer, wind en rooierstoid. Zo gezegd zo gedaan. De veiling werd geopend en het veld met de rood- groene jongens trok ten strijde, deed het aardig en kreeg
vaak lovende woorden van de andere boeren en daardoor vaak de meeste punten kreeg van de veilingmeester.
Maar tegen het einde van het jaar, merkte je toch dat de meeste uitgebloeid waren, een virusje opliepen en het tijd werd om de kas in te gaan om weer op kracht te komen.

Met nog een aantal maanden voor het eind van het oogstseizoen, worden de laatste puntjes op de i gezet om er voor te zorgen dat elke tulp top fit is en langzaam toeleeft naar het hoogtepunt van het seizoen. Onze eigen Drieban Flora. Het hoogtepunt en droom van iedere rood- groene tulp.

Laat ons bidden.