Als het dan toch moet, dan doe ik het goed. Dat was het motto van Sander afgelopen zondag. De selectie kwam bij hem thuis op bezoek om voor de wedstrijd tegen HSV Sport een broodje te eten. Het bijna een luxe 3-sterren menu. De soep en broodjes bal lieten zich wel smaken. 1 nadeel. Iedereen moest vervolgens een after-lunch dip zien te overwinnen.

De vlag hing er niet florissant bij voor Valken. 4 opeenvolgende nederlagen hadden de ploeg teruggeworpen naar een 12de plaats. Alleen Winkel en ALC doen het nog iets minder. Verder werden karrenvrachten aan tegendoelpunten geïncasseerd. Om die reden werd besloten om tegen Sport behoudend te beginnen.

Van de tegenstander werd voorafgaand aan het seizoen meer verwacht. Ook Sport heeft tot nu toe bepaald geen onuitwisbare indruk achtergelaten. 14 punten uit 11 wedstrijden is veel te weinig voor een ploeg met aspiraties. Valken waande zich vooraf niet kansloos. De ommekeer moest toch een keer komen. Dat moest gebeuren zonder Chris die nog teveel hinder ondervond van een hamstring blessure. Niels T. en Rick begonnen centraal achterin. Jan Groot was bereid de vlag ter hand te nemen. Sjaak Boon, onze voormalige vlaggenist, was ook aanwezig. In plaats van een vlag had hij nu een peukie in zijn hand.

De wedstrijd dan.
Valken moest duidelijk wennen aan de nieuwe tactiek. Behoudend spelen. Wat houdt dat nu eigenlijk in? De spelers leken het principe behoudend te verwarren met slap. Positioneel klopte het allemaal wel. De voorhoede zakte in tot de middellijn bij balverlies. De verdediging schoof goed op tot 5 meter voor de zestien. Kortom, de ruimtes werden klein gemaakt. HSV Sport had moeite om een gaatje te vinden, maar was vooral in de duels scherper en had bovendien van Valken niets te vrezen.

Er viel al met al weinig te beleven voor het handjevol opgekomen publiek. De eerste kans was voor de thuisploeg. Een voorzet werd goed verwerkt door de spits die zijn lepe balletje tegen de lat terug in het veld zag spatten.
Het was de opmaat voor een vervelend laatste kwartier. 1 van de zeldzame momenten dat Valken een periode op de helft van Sport speelde werd haar toch weer fataal. Sport nam het balbezit over en vond de sluwe spits die verwoestend uithaalde. Edwin vond de bal pas terug toen die in doel lag. Het moet gezegd: hij zat er lekker in.

Dat geldt ook voor de 2-0. De bal uit een corner werd in 1 keer op de pantoffel genomen en verdween naast Edwin in de goal. Een mooie goal, het moet ook gezegd dat de doelpuntenmaker erg veel vrijheid genoot.

Valken was van slag. Ze ontsnapte aan de genadeklap toen de bal over Edwin heen werd gestift, maar zijn Waterloo vond tegen de paal.

In de 2de helft hervond Valken zijn aanvalsdriften. Dat was nodig ook, want de 5de nederlaag in successie leek in de maak. Ruim een kwartiertje duurde het voordat Valken de aansluiting had gevonden. Lennard gaf een sluw steekballetje op Mark die met rechts in de verre hoek scoorde.
Valken leek de geest te krijgen. Enkele minuten na de 2-1 had het 2-2 moeten staan. Rob brak door op links, maar zijn schot met links was te slap.

Hierna zakte Valken weer terug qua niveau. De 3-1 was een schrijnend voorbeeld hoe je het voor jezelf kan verkloten op niks af. Liefst 3x dom balverlies ging aan het doelpunt vooraf. Vervolgens kreeg Sport een vrije trap die gevaarlijk in de doelmond werd gebracht. Niemand reageerde behalve een Sport-speler die wel raad wist met die buitenkansje.

Valken leek verslagen. Niets was minder waar! Het was Rob die met een miraculeus doelpunt de spanning terugbracht. Haast vanaf de achterlijn wist hij de bal in doel te krijgen. De Westwouder liet zich achteraf niet uit of dit zijn bedoeling was. De vreugde was er niet minder om. Ik citeer een ploeggenoot: “mooi figuur die Rob de Decker, voor open doel mist ie alles en deze bal gaat erin.”

Er restte nog een kwartier om de nederlaag af te wenden. Tot een waar slotoffensief kwam het niet. Rick R. werd ingebracht en ging als 4de spits fungeren. De ruimtes die Valken achterliet werden vrolijk benut door de tegenstander. Gelukkig was de eindpass of afwerking vaak onnauwkeurig. Verder liet Sport zich in meerdere opzichten van haar slechtste kant zien. Iedere dode spelsituatie werd benut om opzichtig tijd te rekken. Tja, als je dan toch tijdrekt, doe het dan goed. Een bal die allang achter is nog verder wegtrappen en dan rustig wandelend ophalen, is kinderachtig en nog dom ook.
De scheidsrechter had er goed het oog op en zou uiteindelijk 5 minuten bijtrekken. Dit terwijl er van blessurebehandelingen geen sprake was.

In de blessuretijd van de blessuretijd voltrok zich dan toch het wonder. Het wonder van Zwaag. Rick stormde op door het midden in een laatste poging bij de goal te komen. Hij werd licht geraakt en viel met een prachtige zweef op de vettige grasmat. Hiermee pakte toch maar mooi een olympische nominatie voor het schoonspringen. Bij vormbehoud zien we hem volgende zomer terug in London.
Hij eiste de vrije trap zelf op en dat bleek een goede beslissing. Met een prachtige curve verdween de bal in de verre hoek: 3-3.
Sport mocht nog aftrappen, maar de arbiter vond het toen welletjes. De thuisploeg botvierde nog wat frustraties naar de leidsman die zodoende zijn kaartenquotum nog mocht opvijzelen. Valken vierde een bescheiden feestje in de middencirkel. Een punt dat voelt als een overwinning. Dat hadden we dit seizoen nog niet meegemaakt.

Hoewel Valken betere wedstrijden heeft gespeeld, voelt dit toch lekker. Een gestolen punt. Volgende week wacht Valken de laatste wedstrijd voor de winterstop thuis tegen Strandvogels. Een ploeg die net als Valken niet in haar beste vorm steekt. Een ideale gelegenheid om de ommekeer te bevestigen.