Met in het achterhoofd de wetenschap dat er nog een kleine kans was op degradatie, toog De Valken richting Wervershoof voor alweer de laatste competitiewedstrijd van het seizoen 05’06. De tegenstander VVW had niets meer te winnen of verliezen dus dat bood perspectief. Hierbij moest worden aangetekend dat van handjeklap geen sprake was, omdat zo zou interim-coach Jan zeggen, ‘daar wil ik mijn naam niet aan verbinden’. Bovendien is het nooit echt koek en ei tussen Venhuizers en Wervershovers binnen de lijnen, getuige de vele veldslagen uit het verleden op het veld en in de zaal.
Toch leek het alsof Valken op een cadeautje zat te wachten. Als een kind op sinterklaasdag leunde de ploeg achterover wachtende op de pakjes en chocoladeletters. De ploeg kwam bedrogen uit. VVW liet de 1e helft een aardige pot voetbal zien. Hierin werden ze wel in het zadel geholpen door Valken. Na amper vijf minuten op het hagelnieuwe sportpark De Westrand was het al raak. Een onterecht gegeven vrije trap werd de zestien in gestuurd. De bal leek te halen voor Remco, maar die was nog niet bij de les. Hij liet de bal doorrollen en gaf de achterlangs lopende speler een voorzet geven op de geheel vrijstaande rechtsvoor voor wie scoren een koud kunstje was.
Dat hadden de roodgroene mannen niet verwacht. Het rijk rekenen had namelijk vanaf minuut 1 al aangevangen en in dat scenario paste geen vroege achterstand. Wat er precies aan de hand was, valt moeilijk te vatten. Maar ondanks de grote belangen, leek de ploeg niet echt 100% bezig met de wedstrijd. De balletjes werden wel heen en weer getikt, af en toe was er ook wel een schot of een aanvalsopzet, maar het zogenaamde heilige vuur ontbrak; dit tot ergernis van publiek en begeleiding. Onder het publiek ook de geschorste Patrick van Veen die een waardig afscheid vorige week in rook zag opgaan, na het ontvangen van een twijfelachtige rode kaart. Niels Kool, inmiddels in het trotse bezit van 5 gele kaarten, mocht tot ieders verrassing wel meedoen omdat de bond deze week geen tijd zag het onvermijdelijke vonnis te voltrekken.
De 1e helft kabbelde rustig voort en dat mocht Valken zich aanrekenen. VVW tikte de bal lekker rond, maar ‘vergat’ rendement de halen uit het lichte overwicht. Vlak voor rust schrok het publiek wakker toen een vrije trap voor VVW werd gepromoveerd tot doelpunt. Peter hoefde geen muur voor zich, onder het motto: dan zie ik de bal aankomen. De bal zag hij ook wel aankomen, maar veel hielp het niet. Die verdween in het dak van het doel en niet geheel onterecht was het zomaar 2-0. Voor het rustsignaal had de stand een draaglijker aanzien kunnen krijgen. Mark schoot slap in, maar Niels, die zich in de baan van het schot bewoog, ontving de bal en kon zo binnentikken. Hij stuitte 1 meter voor de goal alsnog op de doelman.
Vlak na rust leek de wedstrijd gespeeld toen Valken middels een ‘lullige’ eigen goal op 3-0 achterstand kwam. De frustraties van een tegenvallend seizoen kwamen bij sommige spelers weer naar boven. Ondanks de gunstige tussenstanden op de andere velden hadden de spelers zich een ander seizoensafscheid voorgesteld. Lennard ontving een gele kaart en dat had ook rood kunnen zijn als de regels 1 op 1 werden overgenomen.
Toch bleek deze fase het begin van de ommekeer. Een goed kwartiertje in de 2e helft ontsnapte diezelfde Lennard eindelijk van zijn directe bewaker en stuurde Mark op links weg. Zijn strakke schuiver in de korte hoek verraste de doelman. Het doelpunt werd met veel gejuich ontvangen ten teken dat de volgers nog wel degelijk geloofden in een goede afloop. Mark, moest zich enkele minuten daarna laten wisselen met een pijnlijke hamstring. Details over het volgende kwartier ontbreken daardoor.
En dat is jammer, want Valken had opeens de geest gekregen en ging op jacht naar meer. Dit leidde tot 2 doelpunten in korte tijd. Nobi ‘schouderkopte’ een corner in de verre hoek en Sander poeierde hard via de lat raak. Toen was het zomaar 3-3. Bij deze stand was Valken ongeacht de andere uitslagen zeker van nog een jaar 4e klasse. Maar de koek was nog niet op. VVW bleef zijn nette positiespel spelen, maar Valken zette daar inzet en een brok beleving tegenover. Bovendien speelde een paar spelers een prima pot voetbal. De ingevallen Nobi en de nieuwe penaltykiller Sander waren de absolute uitblinkers in deze fase. Sander was overal te vinden op het veld en won alle duels die hij diende uit te vechten.
Hij initieerde ook nog de uiteindelijk winnende treffer. Hij was lastig aanwezig bij een spelsituatie in de zestien. Hoe en waarom het daarna ging is niet uit te leggen, maar de bal ging via een aantal benen richting het VVW-doel. De keeper was gezien, maar de lat leek aanvankelijk een goal te voorkomen. Jos was er echter als kippen bij om de bal het laatste zetje te geven. Met nog vijf minuten op de klok zat Valken op rozen. VVW drong nog plichtmatig aan, maar Peter stond zijn mannetje. 46 tegendoelpunten was ook wel meer dan genoeg.
Het laatste fluitsignaal werd met veel Hems gejuich ontvangen. De niet-degradatie werd als een kampioenschap gevierd en dat is misschien ook begrijpelijk. Valken stond immers na 16 wedstrijden op 12 punten en de situatie leek hopeloos. Nu, 6 wedstrijden later, heeft De Valken laten zien thuis te horen in de 4e klasse. Binnenkort zal in een ander epistel uitgebreid worden teruggeblikt op een merkwaardig seizoen waarin na achteraf met een lichte glimlach aan zal worden teruggedacht.
