De Beemster staat al een tijdje goed te voetballen en had 2 weken geleden onder toeziend oog van onze coach nog gewonnen van de koploper IVV. De speelwijze van hen was dus bekend. Ze hebben een goede nummer 10 en een snelle en grote linkerspits. Met goede combinaties kunnen ze goed bij het doel van de tegenstander komen maar het grootste gevaar dat was ingeschat waren de afstandsschoten. We hadden daar onze opstelling op aangepast, niet uit angst maar om hun angel eruit te halen. Ron op de 9 en Dion op de 10. Dat gaf in het begin nogal wat problemen omdat Beemster veelvuldig van positie wisselde en wij geneigd waren om niet met hen mee te bewegen. Verwarring en een Babylonische spraakverwarring in de verdediging. Sven deed weer voor het eerst mee, speelde heel goed, maar de ingeslepen patronen waren nog niet zichtbaar.
Daarnaast moesten we nogal wat aanpassingen doen om we de topscoorder Niels een weekendje op Terschelling cadeau hadden gedaan om even bij te komen.
Wietse S naar de spits en Wietse de G op het rechtermiddenveld, de laatste moest zich echter veelvuldig in laten zakken om zijn man wel heel veel aanvallende aspiraties had. Verder moest Tjeerd er al na 10 minuten vanaf omdat hij tijdens de training een blessure had opgelopen. De Beemster deed wat er van werd verwacht, schieten van afstand en na 11 minuten schoten ze al op de paal vanaf 25 meter. Kort erop kregen wij de kans op 1-0 maar het haar van een van ons zat zo lekker in de gel dat hij zijn kapsel niet wilde bederven aan zo’n natte bal. Is wat voor te zeggen, dus laten gaan die bal en de 1-0 voorsprong.
De Beemster speelde sterker maar toch kregen we kansen voor Wietse de G na een goede voorzet van Bram. Na een goede passeerbeweging had Dennis nog een dotje maar helaas ging het opgepompte leer precies in de richting van de keeper. En als je ze zelf niet maakt –zo is een keiharde voetbalwet- dan krijg je er vroeg of laat zelf een achter je in de basket. Natuurlijk weer met een keihard afstandsschot in de richting van Edwin die de bal gemakkelijk onder controle leek te krijgen. Zal wel nooit helemaal worden opgehelderd maar door een waarschijnlijk een Van Breukelen-polletje was de ploert niet onder controle te krijgen en belandde lullig in het doel. Maar ja, als je toelaat dat ze uit de 2e lijn mogen schieten dan gaat het vanzelf wel een keer fout. De Beemster had nog pech dat ook een ander schot op de paal kwam. Het was vrezen met grote vreze.
Rust, effe bijkomen met een 0-1 achterstand. De notie moest er zijn dat we van De Beemster niet hoeven te verliezen als we maar scherp zijn als een mes. Dion die als mandekker nog geen DNA op nummer 10 had achtergelaten ging net als het hele team scherper voetballen. Heel best was het allemaal nog niet maar we stonden er als team en we vochten als leeuwen We kregen De Beemster onder druk met Tim als extra aanvaller. Tot in minuut 20 van de 2e helft ik een zwak maar uiterst gemotiveerd stemmetje achter me hoorde van Tjeerd, de verloren zoon: “hè topcoach, ik denk dat ik wel weer kan voetballen”. In mijn verslag van vorige week had ik Tjeerd abusievelijk niet vermeld. Hij stond toen ook al samen met Wietse de G super te voetballen. Dat kwam dus als manna uit de hemel. Tjeerd in de spits en die ging er met de rest aan trekken, iedereen ging meer op zijn niveau spelen en we kregen kansen.
Uit een aanval over rechts kwam de bal even later bij Tjeerd en tikte de bal prachtig achter de keeper.
Wat nu doen: consolideren of doorgaan. Het heilige vuur zat erin dus doordrukken nu om de winst naar ons toe te halen. Dat mocht helaas niet meer lukken.
We moeten tevreden zijn met een gelijkspel, het was het hoogst haalbare. Voor de De Beemster voelde het als een verlies, daar zal geween zijn en tandengeknars daar. Zij zijn tegen een zeer gemotiveerd en hardwerkend De Valken B1 aangelopen.
Dit smaakt naar meer…..
