Wat een gemiste kans!!

Beste mensen, herinnert u zich nog het WK van 1978 in Argentinië. De finale tussen Argentinië en Nederland. Uitslag is u wel bekend, maar wat er zich vlak voor tijd afspeelde, kan menig ieder zich nog wel voor de geest halen. Het was de vrije trap, ik meen van Ruud Krol (corrigeer mij als het niet goed is) , op Rob Rensebrink. Bal valt achter de verdediging, keeper is te laat en Rensebrink tikt de bal langs de keeper. 150.000 ogen in het stadion zien de bal van Rensebrink op de paal uiteen spatten.

Vervolgens fluit de scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd. Wat volgt is een verlenging en het vervolg is u bekend. Al had die bal een paar centimeter naar rechts gegaan, was hij binnenkant paal het doel in gerold en waren wij wereldkampioen, maar door een paar factoren is het hele feest niet doorgegaan. Nederland is hierna nooit dichter bij een wereldtitel geweest als in 1978. Of toch…?

Wel, een soort gelijke gebeurtenis heeft zich afgelopen vrijdag ook afgespeeld.
Een schitterende finale zou het moeten worden, die voor iedereen een goede afloop zou moeten hebben. De afloop kwam, maar had niet voor iedereen de gewenste uitslag.
De aanloop naar deze finale, ging zoals elke aanloop naar een finale of eindstrijd, niet zonder slag of stoot. Strubbelingen en tegenslagen passeerden de revu, maar het einddoel was inzicht. En eigenlijk was iedereen er van overtuigd dat het zou gaan lukken. Hier en daar heerste zelfs al een kleine euforische stemming.

De eerste helft verliep goed en als men deze instelling kon vervolgen in de tweede helft, er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht zou zijn. Het einddoel kon dan gerealiseerd worden.
Ook de 2e helft verliep goed, met hier en daar wel een wanklank en enig pessimisme, maar dat hoort nou eenmaal bij zo’n mooie eindstrijd. De mensen in het stadion waren er al over uit, dit moest gezien het vertoonde spel toch echt geen probleem zijn. En de minuten tikte langzaam weg in het voordeel van de thuisploeg…

Maar, dan heb je nog zo iets als blessuretijd, (wat?) blessuretijd. Letterlijke definitie hiervan is: ‘De tijd na het verstrijken van de officiële speeltijd waarin nog doorgespeeld wordt, in verband met eerder door blessures veroorzaakt oponthoud”. En in blessuretijd gebeuren de meest leuke, oneerlijke, vervelende, spannende, rare, kortom, de meest vreemde taferelen.

Zoals hier ook, waarbij niemand het meer verwachte, zoals donderslag bij heldere hemel. De aanvoerder liet zich op zeer slinkse en theatrale wijze vallen in een overvol strafschopgebied. Een flinke schreeuw om aandacht en op apèl kon de scheidsrechter niets anders doen dan een strafschop toekennen. Iedereen kwam verhaal halen bij de scheidsrechter, waarna iedereen ook nog een gele kaart kreeg. Nadat iedereen een gele kaart had ontvangen, wist de aanvoerder dat zijn plan geslaagd was en voordat de scheidsrechter hem kon achterhalen, had hij zich alweer tussen zijn andere veldheren gemengd. En hij dus anoniem in de luwte verdween.

Ondanks het gepraat van de spelers kon de scheids niets anders doen dan de strafschop toe te kennen, hij had immers al gefloten en je kunt een beslissing niet meer terugdraaien. De strafschop werd genomen door de generaal zelf en ging via de binnenkant van de paal, verdween de bal tergend langzaam over de achterlijn. Hierna floot de scheidsrechter direct voor het einde van de wedstrijd.

Ongeloof, machteloosheid en teleurstelling bij de ene partij en blijdschap, opluchting en euforie bij de andere partij. Vele vragen rezen gelijk op bij de spelers van de verliezende partij. Hoe kon dit toch gebeuren? Waarom? Waarom? De euforische stemming bij de winnende partij werd er niet minder op en men liep een ere ronde en bleef feestend en zingend voor het vak met de eigen supporters staan. En hoewel de overwinning een feit was, besefte de kapitein zelf maar al te goed, dat, hoewel hij de slag gewonnen had, een groot deel van zijn eigen leger verloren zag gaan.

Wat een gemiste kans….