Ik neem u mee terug naar zomaar een donderdagmiddag in augustus. Om precies te zijn bevind ik mij in winkelcentrum De Huesmolen in Hoorn rond de klok van 5. Tot zover de setting.

Ik ben op weg naar de plaatselijke Intersportwinkel alwaar ik ga trachten nieuwe schoenen aan te schaffen. Dit is altijd een crime aangezien mijn voeten nergens in passen. Schoenen zijn te groot, te klein, te smal of te breed. Vandaar dat ik een aankoop zo lang mogelijk uitstel. Helaas waren mijn oude schoenen verworden tot sandalen dus werd het toch echt tijd voor mijn jaarlijkse gang naar een schoenenafdeling.

Enfin, genoeg intro. Aangekomen in de winkel begeef ik mij vastberaden naar mijn eindbestemming. Daar aangekomen krijg ik de tijd om eerst rond te neuzen. Er is namelijk een vrouw van middelbare leeftijd voor mij. De vrouw blijkt te zijn “gestuurd” door haar zoon en wordt niet gehinderd door overmatig veel kennis. “oh dus die doppen onder die schoenen heten nokken. Waarom zitten die daar, dat is toch geen gezicht man”.

Goed, ik ben op tijd dus ik schik mij in mijn lot. De vrouw begint met uitkiezen van een schoen of 5 en de bedeesde verkoper haast zich naar het magazijn om 1 en ander te halen. De vrouw pakt haar mobiel en belt naar huis. “Ja, ik hier. Zeg ik heb nu schoenen van Nieke… oh Neik. Er is er 1 bij die heeft een gele streep en er is nog 1 met van die ribbeltjes op de bovenkant. Oh en die verkoper wil ook weten hoeveel notten je onder je schoenen wilt hebben?” Ik begin me enigszins zorgen te maken dat het toch krappe sokken gaat worden.

“Tja, je zit toch met die maat hè”, hoor ik de dame zeggen als de verkoper zijn eerste stapel heeft neergezet. Wat volgt is een korte conversatie over dat iedere schoen anders zit en het toch wel handig is dat de gebruiker zelf de schoenen past. De vrouw geeft nog niet op en stuurt de arme verkoper opnieuw met een opdracht richting het magazijn. Daarna belt zij haar zoon weer die schijnbaar geïrriteerd opneemt. “Ja, ik doe het voor jou hoor. Dan moet je zelf maar komen”. Ik stel mij de jongen voor als een dikke verwende patser die op bank een peukie rookt. “Is ook lekker hè, stuurt hij zijn moeder naar de schoenenwinkel omdat hij zelf geen zin heeft”, schampert de vrouw die daarmee onbewust haar eigen falen als ouder blootlegt.

Ondertussen word ik netjes geholpen. Zoals altijd zit eigenlijk geen enkele schoen lekker. Bovendien word ik voortdurend afgeleid door de alsmaar luider pratende vrouw. Haar pijlen (lees verwijten) richt ze nu op de verkoper. “U kunt mij toch wel adviseren zeker? Hoe moeilijk kan het zijn om een paar schoenen uit te zoeken”. De jongen, waarschijnlijk die dag net aangenomen, blijft vriendelijk en meewerkend. “Ik heb nog schoenen van kangoeroeleer, die vormen zich sneller om te voet”. Voor de 3de keer verdwijnt (vlucht) hij het voorraadhok in. Zij brabbelt wat tegen haar zoon terwijl ze een schoen in haar hand heeft. “oh je wilt vastnokken? Is dat iets nieuws ofzo? Dan moet ik dat even doorgeven”.

De moeder zoekt contact met mij, ik ben echter niet in voor een lange conversatie. “Tsjonge jonge, goed personeel is niet meer te krijgen tegenwoordig”. “Misschien is het iets voor uw zoon, laat ik mij ontvallen”. Tot zover duurde onze interactie.

Terwijl ik eindelijk mijn keuze heb gemaakt,verandert de stemming. De vrouw krijgt het aan de stok met haar zoon die nog altijd aan de lijn hangt. “Het zal even lekker worden, ik sta hier een uur schoenen te zoeken en jij zit met je luie reet tv te kijken. Je bekijkt het maar, ik doe gewoon wat,. En het gaat af van je kledinggeld. “Ze pakt de bovenste doos van een stapel die tot boven haar hoofd prijkt en geeft die af.
De jonge verkoper kan zijn lach nauwelijks onderdrukken en loopt snel naar de kassa voordat de vrouw de kans krijgt zich te bedenken. Zij ratelt ondertussen door tegen andere klanten over de jeugd van tegenwoordig, dure schoenen, schroef- en vaste nonnen.

Ik verlaat de winkel met gemengde gevoelens. Niet onterecht, want die avond moet ik in de rust noodgedwongen mijn nieuwe schoenen alweer omruilen voor de oude “sandalen”. Mijn hielen branden en ik heb hevige krampen onderaan mijn voeten. Ik vrees dat ik voor de zoveelste keer in mijn voetballeven een miskoop heb gedaan. Er is een gerede kans dat ik binnenkort weer een nieuw paar aan zal moeten schaffen.

U raadt het al, ik bespaar mij voortaan wel een reis naar de Intersport. Ik stuur dan wel mijn moeder. Succes verzekerd.

Met vriendelijke groet,
Linksbek