29 mei 2011. De dag des oordeels. Op die bewuste zondag zou uitkomen of Valken de stap mocht maken. Een gelijkspel zou al volstaan. Een kleine nederlaag zou Valken nog een herkansing geven. Voor tegenstander St George zag het er minder gunstig uit. Alleen bij een overwinning met 6 doelpunten verschil zou directe promotie worden afgedwongen. Een schier onmogelijke taak en daarom richtte de ploeg zich vooral op de 2de plaats. Daarvoor moest Valken met 2 doelpunten verschil worden verslagen.

De voortekenen voor de thuisploeg waren niet best. De meeste spelers leken meer met de jaarlijkse sportdag in het hoofd te zitten. Een aparte bijeenkomst moest worden belegd om een deel van de selectie over te halen toch vooral mee te doen en niet met het evenement. Daarnaast gingen de geruchten dat veel spelers hun geluk volgend seizoen ergens anders gaan zoeken. Bepaald geen bron van motivatie voor de spelers.

Bij Valken was het ook al geen hosanna. Roan en Jos ontbraken vanwege een vakantie. Mats en Bart ontbraken al veel langer vanwege een blessure, maar verdienen het toch om genoemd te worden. Dit betreffen immers ook spelers die in de basis horen te staan. Mike ontbrak ook omdat hij de voorkeur gaf aan een potje tennis?? Als laatste was er nog de ongelukkige Mark. Een onnozele gele kaart tegen Hauwert betekende voor hem een schorsing.

Kees moest dus behoorlijk puzzelen en vond in Camillo een verrassend stukje om het elftal compleet te krijgen. De kleine aanvaller moest voor de nodige diepgang zorgen omdat de verwachting was dat achter de verdediging van St George de nodige ruimte zou worden prijsgegeven. Nobi schoof door naar het middenveld en Rens startte op links.

De dag begon reeds om 11 uur bij de plaatselijke gelachkamer ’t Kennet. Daar werd een stevige brunch geserveerd. Sommigen hadden moeite om hun zenuwen onder controle te houden. Het gerucht gaat dat in het eten opiaten waren gestopt. In alle rust werd enkele uren later eindelijk de reis naar Spierdijk aanvaard.

De omstandigheden waren niet lenteachtig. Een stevige zuidwester en een grijs wolkendek zorgde voor een kille sfeer. Gelukkig brachten de vele Hemmer supporters enig kleur. Van de Spierdijkse supporters werd nog weinig vernomen. De meesten verkozen het gele gerstenat in de kantine. Ja, zo’n sportspektakel is een reclame voor de sport.

Nerveus. Zo laat de beginfase zich het beste omschrijven. Dit werd nog het beste geïllustreerd door coach Kees zelf die na enkele minuten al verhitte discussies voerde met de grensrechter. Uit de dreigementen die de Assistent daaropvolgend maakte, kon worden opgemaakt dat Valken maar beter niet op buitenspel moest gaan spelen.

Het lukte beide ploegen niet om de bal langer dan 3 passes in bezit te houden. Vooral Valken misdroeg zich op dit vlak. Veel werd gekozen voor de lange bal in de hoop dat 1 van de spitsen deze bij toeval op zouden pikken. De wind joeg de bal vaak over de zijlijn. Beide backs aan de verre kant hadden hun handen vol aan alle inworpen.

St George toonde zich nog het meest bedreven in dit spelletje. Een paar keer wisten ze ook gevaarlijk te worden. Edwin kon zich onderscheiden met een showduik op een aardig schot uit de 2de lijn. Verder waren nog enkele corners die voor enige opwinding zorgden. Sam hielp zijn doelman door een kopbal van de lijn te halen.

De beste kans in de 1ste helft was toch voor Valken. Paul versloeg zijn directe tegenstander op snelheid en leek de 0-1 te kunnen maken. De doelman kreeg echter een voet tegen de bal. In de rebound leek de spits alsnog te kunnen scoren, maar zijn verwoede poging smoorde onder druk van zijn tegenstander en doelman.

De 2de helft werd good-old Joris gebracht ten faveure van Camillo. Aan de tactiek veranderde verder niets. Valken wachtte af wat de tegenstander in petto had. Met de wind in de rug werd de dreiging op een geslaagde counter groter. St George koos voor een 1 op 1 systeem achterin en ging nog meer naar voren spelen. Toch leek het geloof in een goede afloop bij de thuisploeg te ontbreken. Dat laatste groeide bij Valken met de minuut. Eigenlijk had Joris het pleit al rap moeten beslechten. Na 1 van de weinig echt geslaagde aanvallen kreeg hij als enige een voorzet van Edwin onder controle. Op slechts enkele meters voor de goal, met een doelman uit positie plaatste hij de bal heel secuur 2 meter naast.

Valken bleef daarna dreigender dan haar opponent. De ingevallen Rick had ook zomaar kunnen scoren. Wederom was de doelman de winnaar in een 1 tegen duel. Het werd daarna een eentonig verhaal, maar ook invaller Niels en de reeds gememoreerde Joris wisten daarna de bal niet voorbij de Spierdijker sluitpost te krijgen. Zodoende hield de 0-0 tot in de laatste minuut van de blessuretijd stand. In de laatste seconden kreeg St George nog een corner. Die werd Valken bijna nog fataal. De bal belandde op het hoofd van een St George-speler die met precisie de bal richting doel kopte. Gelukkig was daar Mark B. die bij de eerste paal stond om de bal weg te werken. Ongeveer 20 seconden later was het eindelijk tijd.

En toen…. Was het feest. Bloemen, juichen, zingen, springen, platte kar, buikglijden en veel plezier.
Tot in de allerlaatste uurtjes

Dit betekent niet alleen het einde van het voetbalseizoen, maar ook van het literaire seizoen. Hopelijk mag ik u volgend seizoen wederom vervelen met mijn lectuur. We zullen zien.

De komende weken zal ik nog proberen wat samen te vatten en statistieken te leveren.
Daarna is het echt over en uit. Tot augustus tenminste.