Dat heb je wel eens. Moet je voetballen tegen de ploeg die stijf onderaan staat en dan krijg je het toch lastig.
De veteranen reisden af naar Purmerland, waar een zonovergoten kunstgrasveld op hen lag te wachten. Een aantal vaste krachten ontbrak, maar er kon een representatief elftal worden opgesteld. Na het eerste fluitsignaal volgden direct enkele goede kansen voor De Valken, maar de afronding bleef uit. Ook Purmerland kreeg een goede mogelijkheid om de score te openen, maar Theo Hofland stond paraat.
De Valken kon niet helemaal goed in het ritme komen. Spelers hielden de bal veelal te lang in bezit, waardoor het tempo steeds wegzakte en Purmerland vrij gemakkelijk overeind bleef. De Valken werd via Joris Groot en de opgekomen Sjaak Koster wel gevaarlijk, maar de bal wilde er niet in. Ruststand 0-0.
Na rust bleef het spel stroperig. En zo kon het gebeuren dat Purmerland zelfs op voorsprong kwam. Hun inzet was enorm en vooral achterin waren de Waterlanders onverzettelijk. Ze kregen steeds meer geloof in een enorme verrassing. De Valken had het knap lastig met de tegenstander die geen middel onbenut liet om het spel te ontregelen. Zelden zoveel duikelingen en krampaanvallen, ondersteund met verbaal protest en zelfs lichte intimidatie, gezien op de zondagochtend. Maar het was aan De Valken om hier het antwoord op te vinden.
Dat antwoord kwam. Frank Hand viel in na een paar weken enkelblessureleed, Joris Groot kon wat meer voorin spelen en prompt ging het beter lopen. Joris Groot wist zelfs drie keer te scoren, soms na een goed uitgespeelde aanval, soms door individuele klasse. Het werd zelfs nog 4-1 door middenvelder Peter Bakker, waardoor de veteranen redelijk tevreden huiswaarts konden met de twaalfde overwinning in veertien wedstrijden op zak.
